Marien de Langen:
van 030 naar 020

Martin Mulder:
van 020 naar 030

"Als je mijn vader vraagt wat hij is, dan zegt hij Rotterdammer. Hij is geboren in Rotterdam, heeft tot zijn trouwen in 1951 in de havenstad gewoond en woont nu al 62 jaar in Arnhem. Maar die periode in Rotterdam heeft hem gemaakt.
Ik heb ook 23 jaar in Rotterdam gewerkt, vanaf de stadsvernieuwing. In diezelfde periode woonde ik overigens in Amsterdam. Heb een tijdje in Den Haag gezeten, was bestuurder bij woningcorporatie Mitros in Utrecht en zit nu bij Stadgenoot in Amsterdam. Voel ik me nu Rotterdammer, Hagenees, Utrechtenaar of Amsterdammer? Ik voel me een grootstedeling of Randstedeling. Dat klinkt natuurlijk niet, maar toch is het zo. Ik woon en werk in de Randstad, een miljoenenstad. Dat ik nu weer wat Amsterdamser kleur, gaat vanzelf.

Die vier grote steden zijn allemaal interessant en de verschillen zijn behoorlijk. Amsterdam en Utrecht hebben een sterkere economie dan Rotterdam. Amsterdam en Rotterdam zijn weer veel dynamischer dan Utrecht en de mensen hebben er een sterker gevoel van trots en ambitie. Soms schiet dat zelfs een beetje door. Utrecht is toch een beetje ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ en daarmee doet die stad zichzelf te kort. De Utrechtenaren onderschatten zichzelf nog wel eens. Ze mogen veel zelfbewuster zijn.

Amsterdam heeft op zijn beurt de neiging zichzelf te overschreeuwen. Dat lefgozerige heeft me er eerlijk gezegd ook een tijd van weerhouden daar te gaan werken. Ze vinden zichzelf soms al te geweldig, en dat zit heel diep. Ze hebben het zelf niet eens in de gaten. Toch maakt de omvang en complexiteit van de problemen Amsterdam de spannendste stad om te werken. Als je het hier kan maken, kun je het overal maken - al besef ik dat het daarom moeilijk zal zijn nog een overstap te maken. Dat ben ik dan ook niet van plan.
Oostenburg, een flinke ontwikkellocatie van Stadgenoot in het centrum van 020, noemde ik een keer een echte Rotterdamse plek. Tegen het zere been! Niet omdat Rotterdam nou de concurrent is of zo, Amsterdam vergelijkt zich gewoonweg niet met andere steden in Nederland. Je hebt Amsterdam en de rest van Nederland. Oostenburg lijkt dus op New York, of is op zijn minst een Berlijnse plek.

Waar Utrecht een landelijke stad met een provinciaal zelfbeeld is, vindt Amsterdam zichzelf een internationale stad met mondaine allure. Waar in Utrecht de rede en de redelijkheid domineren, is Amsterdam de stad van de macht, van de grote mond, van ambtenaren en bestuurders die alleen naar Den Haag gaan om geld op te halen, en dat ook nog in hun dagelijkse kloffie doen. Niks pak aan of stropdas om. Dat licht anarchistische, dat is de republiek Amsterdam. Een stad waar de leefbaren nooit een poot aan de grond hebben gekregen, ik denk omdat Amsterdam een echt multiculturele stad is, waar meer dan honderd nationaliteiten de samenleving vormen en dat ook echt zo gevoeld wordt.
Dat zelfbewuste merk ik ook als ik de medewerkers van Mitros en Stadgenoot vergelijk. Als Het Parool een vervelend stukje over ons schrijft, en die krant heeft daar af en toe lol in, heb ik de volgende dag zonder daar om te vragen een concept ingezonden brief op mijn bureau liggen van iemand die er fel tegenin gaat. In Utrecht was dat niet zomaar gebeurd.

Amsterdam is kosmopolitischer. In het centrum domineren toeristen het straatbeeld, in Utrecht de studenten. Hier hebben we het Rijksmuseum, het Stedelijk, het Van Gogh. In Utrecht is er het Centraal Museum, Spoorwegmuseum en Van Speeldoos tot Pierement. Ook interessant, maar net iets minder aansprekend.

Toch zijn de overeenkomsten voor mijn werk uiteindelijk groter dan de verschillen. Geuzenveld in Amsterdam is vergelijkbaar met Kanaleneiland en Overvecht in Utrecht. In beide steden werken corporaties aan hun basisopgave: mensen met een relatief laag inkomen aan fatsoenlijke woonruimte helpen. Dat doe ik eigenlijk mijn hele werkende leven al en dat wil ik graag blijven doen."