Woningtoewijzing aan mensen uit de maatschappelijke opvang moet maatwerk worden. Daarover bestond algemene instemming aan het slot van bijeenkomst in Pakhuis de Zwijger over de huisvesting van kwetsbare mensen. Hoe dit in de praktijk moet bleef in het midden.
In de aangrijpende documentaire ‘Harry, Tiny en Sonja worden drie mensen met een psychiatrische achtergrond gevolgd die na dertig jaar van een instelling voor beschermd wonen verhuizen naar een wooncomplex voor 55-plussers. Een en ander verloopt met flinke problemen.
De documentaire wordt vertoond bij de start van de thema-avond. Een ervaringsdeskundige reageert: “Het is schrijnend dat kwetsbare mensen tegenwoordig zoveel moeten. Ze worden jarenlang gepamperd en zijn volkomen afhankelijk gemaakt van de zorg. Vervolgens verwacht de maatschappij dat ze opeens zelf hun eten kunnen koken, boodschappen doen en voor hun medicatie zorgen. Maar dat lukt lang niet iedereen. En wanneer het dan mis gaat wordt er gesproken van ‘verwarde overlastgevers’. Dat is stigmatiserend.”
|
"We hebben de lastige opgave gekregen om een grote groep mensen uit de maatschappelijke opvang te huisvesten. Je moet dan goed kijken wie waar het beste terecht kan. Juist als er zo weinig woningen beschikbaar zijn is dat belangrijk.” |
Volgens Hester van Buren, bestuursvoorzitter van Rochdale, zijn de bedoelingen meestal goed maar pakt het in de praktijk soms verkeerd uit. “Het probleem is - en dat zag je ook in de documentaire - dat niet iedereen in staat is om zelfstandig te wonen. Er zou een systeem ontwikkeld moeten worden voor niet alleen zorg, maar ook voor woningtoewijzing op maat. Het kan bijvoorbeeld nuttig zijn om een profiel te hebben van een toekomstige huurder die vanuit de maatschappelijke opvang op eigen benen komt te staan. Dan kun je kijken waar diegene het best terecht kan.”
Taco Engelfriet, programmamanager Meldpunten Zorg en Overlast bij de gemeente Amsterdam, stemt daarmee in: “Het zijn allemaal verschillende mensen met ieder een eigen zorgbehoefte. De een heeft nu eenmaal meer bescherming nodig dan de andere. Misschien moeten er meer alternatieve woonvormen worden bedacht voor alle diverse behoeftes die er zijn.”
Van Buren: “Dat is iets om over na te denken. We hebben de lastige opgave gekregen om een grote groep mensen uit de maatschappelijke opvang te huisvesten. In veel complexen komen mensen te wonen met ‘een rugzakje’. Je moet dan goed kijken wie waar het beste terecht kan. Juist als er zo weinig woningen beschikbaar zijn is dat belangrijk.”
Volgens Wilco Tuinebreijer, psychiater in de maatschappelijke GGZ, zijn een juiste diagnostiek en een goede behandeling op maat onontbeerlijk. “Psychiatrische patiënten worden vaak als overlastgevers gezien. Het zijn echter eerder de mensen met een antisociale persoonlijkheid die amok maken. Psychiatrische patiënten zijn vaker slachtoffer dan dader.”
Buurtgebonden initiatieven
Vanuit de zaal werden voorbeelden gegeven van buurtgebonden initiatieven die overlast kunnen voorkomen. Genoemd werden Eigen stek en Respijthuis. Ook Kraaipan in de Transvaalbuurt werd als voorbeeldproject genoemd. Sinds 2008 wordt een twintigtal woningen in de Kraaipanstraat bewoond door mensen met een psychiatrische achtergrond. Het project is een succesverhaal, vooral doordat de familieleden van de kwetsbare bewoners nauw bij Kraaipan zijn betrokken.
Meer informatie: