Iedereen is het er over eens dat er wat moet gebeuren in de Westelijke Tuinsteden. Al was het maar om het imago te verbeteren van een gebied dat 130 duizend Amsterdammers herbergt. Maar bouwachterstanden, een haperende herhuisvesting, economische malaise, een inzakkende koop- en gespannen huurmarkt, en verzet van bewoners doen de discussie over nut en noodzaak van de herstructurering weer oplaaien. Bewonersorganisaties willen meer nadruk op sociale maatregelen in plaats van fysieke. Bestuurders en corporaties willen met volle kracht doorgaan met de stedelijke vernieuwing. De nut- en noodzaakdiscussie van de operatie Parkstad blijft opspelen.

Het opknappen van de Westelijke Tuinsteden is het grootste vernieuwingsproject dat Amsterdam de komende jaren staat te wachten. Zestig procent van alle 54.000 huizen wordt onder handen genomen om de middengroepen in Amsterdam te houden. In de afgelopen maanden verschenen allerlei ingrijpende vernieuwingsplannen voor het gebied. Maar in het Zuidwest Kwadrant en de Geuzenbaan moesten de ambities al weer worden aangepast aan de slechtere economische vooruitzichten. Uiteindelijk ligt de sleutel tot een succesvolle vernieuwing van Nieuw-West in het oplossen van de sociale problemen.

De meeste Amsterdamse corporaties zijn relatief ‘arm’, terwijl zij juist staan voor enorme herstructureringsopgaven. In de Bijlmer wordt uiteindelijk bijna vijftig procent van de bestaande hoogbouwwoningen gesloopt. De enorme rijksbijdrage van 540 miljoen euro maakt de investeringen van de corporaties nauwelijks kostendekkend.

Het rendement van de corporatie

Spin in het web: het Centraal Fonds Volkshuisvesting

De Westelijke Tuinsteden hebben een imago-probleem. Maar wat vinden de bewoners zelf van hun buurt? Het antwoord komt uit de leefbaarheidsrapportage van de Amsterdamse Federatie van Woningcorporaties (op basis van het onderzoek Wonen in Amsterdam 2001). Die geeft voor alle buurten in Amsterdam een beeld van het subjectieve oordeel van de bewoners over de leefbaarheid.

Architect Aad Lambert is een IJburg-pionier. Hij behoort niet tot de eerste bewoners, wel tot de eerste lichting die zijn eigen woning bouwt, een bedrijfswoning in zijn geval. Op het Kleine Rieteiland bouwt hij aan een driehoekig paleisje van beton, glas en staal. Niet dat hij geheel zijn gang kan gaan. Het bestemmingsplan en de stedenbouwkundige voorschriften blijken in behoorlijke mate het ontwerp te dicteren. Lambert heeft er vrede mee. In de beperking toont zich immers de meester.