In 1999 verwerft De Key het Spaarndammercarré in Westerpark. Het complex verkeert in matige staat en kent voornamelijk kleine woningen met een oppervlakte tot vijftig vierkante meter. Omdat het gebouwen zijn met de stijlkenmerken van de Amsterdamse School besluit de corporatie tot behoud en ingrijpende transformatie. Die begint bloksgewijs in 2004.

Dat was schrikken. Volgens de nu bekende cijfers gaven Nederlandse woningcorporaties in 2006 nog ruim 300 miljoen euro uit aan sociale investeringen in Vogelaarwijken. Dit dus naast de investeringen in de fysieke vernieuwing. Voor 2008 zal dat niet minder zijn geweest. En dan komt het Utrechtse onderzoeksbureau Atlas voor gemeenten in samenwerking met SEO economisch onderzoek met een rapport (‘De baat op straat’) waaruit zou blijken dat “de effectiviteit van sociale investeringen van woningcorporaties niet kan worden aangetoond”.

Bijna de helft van het energieverbruik in Amsterdamse woningen gaat op aan de vraag naar warmte en warm tapwater. Geen wonder dat de gemeente een groot voorstander is van stadsverwarming. Met de restwarmte die vrijkomt in de AfvalEnergieCentrale en de twee elektriciteitscentrales van NUON in Westpoort en Diemen, kunnen 400.000 huishoudens het hele jaar door worden bediend. Dat zijn meer huishoudens dan de stad op dit moment telt.

Bij de oplevering van het woonblok Landlust in 1937 werden de 244 woningen en bloc verwarmd met een kolencentrale. Dat was toen vrij nieuw in de Amsterdamse woningbouw. Zo’n veertig jaar geleden is de koleninstallatie vervangen door een gasgestookte centrale, maar binnenkort komt de kolenboer weer terug bij het blok in de Charlotte de Bourbon- en Louise de Colignystraat. Die brengt dan geen kolen, maar CO2-neutrale ‘houtpellets’.