Wie blijft er over in de geherstructureerde delen van de Bijlmer? Volgens Kees Dignum van de dienst Onderzoek en Statistiek vormden de aangepakte delen in 2001 veel meer een gezinswijk dan in 1995, voor de sloop en nieuwbouw.

De recente massale vechtpartij, inclusief brandstichting en fluitende kogels, in de Burgemeester van Leeuwenlaan kwam niet eens als een verrassing. De bij de vete betrokken families zijn al heel lang goede bekenden van de politie… en van de corporatie. Ze zijn overigens niet de enige Amsterdammers die als verstokt asociaal bekend staan, al beschikt – veelzeggend genoeg – geen enkele instantie over exacte cijfers. Wat je met deze ‘A’-categorie huurders moet, is de laatste decennia niet fundamenteel aan de orde geweest.

Onroerend goed is niet verhuisbaar, maar geld wel

Het onderzoek voor de Bijlmer Monitor wordt sinds 1997 jaarlijks uitgevoerd. Er worden zowel statistische als enquêtegegevens gebruikt. Sinds 2002 kan er voor het eerst onderscheid worden gemaakt tussen vernieuwde gebieden (zowel nieuwbouw als renovatie) en nog te vernieuwen gebied. De vernieuwers kunnen opgelucht adem halen: de vernieuwde gebieden scoren beter.

Amsterdam voert natuurlijk al jaren een spreidingsbeleid. Alleen heet dat stedelijke vernieuwing. Ga maar na: in de Bijlmer wordt het aandeel sociale huurwoningen teruggebracht van 93% naar ongeveer 55%; in de Westelijke Tuinsteden van 76% naar 45%. Bovendien is de roemruchte 30-procentsnorm sinds jaar en dag een sturingsinstrument om gemengde wijken te bouwen. ‘Gemengd’ in sociaal-economische termen dan, niet in raciale. Dat is een fundamenteel verschil met de ideeën die in het Rotterdamse opgang maken. Er is nog een belangrijk verschil.