IJburg

Zes jaar nadat de eersten de sleutel van hun huis op IJburg kregen, is het aantal bewoners van de eilanden gegroeid tot meer dan tienduizend, zijn er scholen, winkels en kunnen IJburgers er naar de film. Maar er is ook veel nog niet. IJburg is een volwaardige wijk aan het worden, die door bewoners goed wordt gewaardeerd. Zij geven een ruime zeven aan de nieuwbouwwijk vanwege de ruime woningen, het stadse karakter en het water.

Op 21 november krijgen de eerste IJburgers de sleutel van hun nieuwe woning. Toch is er weinig animo voor een feestje. Aanhoudende kritiek op de wijk heeft het aanvankelijke optimisme flink getemperd. Vooral de huizenprijzen en parkeernorm moeten het ontgelden. Hoe heeft het zover kunnen komen en welke oplossingen hebben de partijen bedacht?

Architect Aad Lambert is een IJburg-pionier. Hij behoort niet tot de eerste bewoners, wel tot de eerste lichting die zijn eigen woning bouwt, een bedrijfswoning in zijn geval. Op het Kleine Rieteiland bouwt hij aan een driehoekig paleisje van beton, glas en staal. Niet dat hij geheel zijn gang kan gaan. Het bestemmingsplan en de stedenbouwkundige voorschriften blijken in behoorlijke mate het ontwerp te dicteren. Lambert heeft er vrede mee. In de beperking toont zich immers de meester.

IJburg moet een ‘wijk zonder scheidslijnen’ worden. Op het opgespoten zand verrijst een wijk met dure vrije kavelbouw, met middenklasse koopwoningen en sociale huur, maar ook met woonruimte voor zo’n beetje iedere speciale doelgroep, waaronder fysiek en geestelijk gehandicapten. De menging van ‘soorten bewoners’ is overigens niet in extremo doorgevoerd. Zelfs binnen een ‘gemengd woonblok’ bevinden de koopwoningen zich veelal aan de ene kant en de sociale huurwoningen aan de andere.