En toen stond het verhaal van mijn buurt ineens in een landelijke krant: Het Financieele Dagblad. Wat is ons wijkje toch fantastisch mooi groen, denk ik blij als ik naar de bijgeplaatste foto tuur. Zo van boven is het verschil met de huizen aan de overkant van het kanaal opeens heel duidelijk. Daar zie je echt veel meer steen. Wat zal het er heet zijn geweest de afgelopen dagen.

Sinds corona de wereld in zijn greep heeft, lijkt aardgasvrij lijkt een stuk minder belangrijk: 2023, het jaar waarin de gemeente bij ons aan de slag wil, voelt oneindig ver weg. Bovendien staat door de pandemie het participatieproces in onze buurt stil. Ondertussen gebeurt er wel van alles. Voor de woningeigenaren in de buurt komt collectief van het gas gaan gewoon te vroeg.

Vroeger hadden we elkaar vriendelijk toegeknikt, de jurist van een paar straten verderop en ik. De afgelopen twee jaar heb ik haar door al die vergaderingen misschien wel vaker gesproken dan mijn vriendinnen. Nu zagen we elkaar op straat en stonden zo een half uur te praten. Zij met de weekboodschappen aan haar stuur, ik met een bakfiets vol tuinafval. Even ging het over de kinderen, maar al snel alleen nog maar over aardgasvrij.

En weer was ik braaf komen opdraven, nu bij de gemeentelijke meedenkavond over de Transitievisie Warmte. Volgens het Klimaatakkoord moeten alle Nederlandse gemeenten voor eind 2021 zo’n visie hebben. Het is een globale planning van hoe een gemeente aardgasvrij denkt te gaan worden.