Het toneelstuk Gas gaat over zestig jaar leven en liefde boven de gasbel van Groningen. “Groots theater over nationale tragedie”, vond NRC. Ik hou van toneel, helemaal als het is gemaakt door Toneelgroep Jan Vos. Het gezelschap laat naar eigen zeggen de complexe werkelijkheid van individuele mensen zien die schuilgaat achter statistieken, rapporten, beleidsvoornemens en krantenkoppen.
Wat is er nou zo ingewikkeld aan je huis aardgasvrij maken, denken lezers misschien. De gemeente maakt een plan waarin de kosten en logistieke rompslomp staan beschreven. Als 70 procent van de huurders voor is, gaat het door. Eigenaars kunnen zelf kiezen of ze meedoen of niet. Simpel toch? Helaas, zo eenvoudig is het niet
Een lucht-waterwarmtepomp moet je absoluut niet willen, daar is iedereen in mijn buurt het over eens. Gek van het geluid word je, hoor ik steeds. Dat kan alleen als je vrijstaand woont, gaat het dan. Voor onze rijtjeshuizen is het geen optie, is het algemene oordeel. Maar klopt dat wel?
Sinds ik weet dat de gemeente de aardgaskraan in mijn wijk wil dichtdraaien, heb ik weinig meer in de verduurzaming van mijn huis geïnvesteerd. Mijn enige wapenfeit is het nieuwe infraroodpaneel in de werkkamer, voor als het echt heel hard vriest.
Het is een zegen en het is een vloek: de groepsWhatsApp. Soms lossen daar problemen als sneeuw voor de zon op. Iets lenen, snel informatie nodig, een lift? Eén reddende engel is genoeg. Soms is het strontvervelend. De zee aan berichten als iemand ziek is bijvoorbeeld (beterschap, vervelend, sterkte en dat twintig keer). Of grapjassen die midden in de nacht ineens heel nodig iets moeten delen. Ja, ik weet het: meldingen op stil zetten.
Wendy Koops is huiseigenaar in de Amsterdamse wijk Banne Noord. Dat is niet alleen een zogeheten ‘ontwikkelbuurt’, het is ook een van de eerste wijken die van ‘van gas los’ gaat. Maar hoe? En wat betekent dat voor de buurt en vooral voor haar als huiseigenaar? In deze maandelijkse blog volgen we haar zoektocht.
